Όλη μου τη ζωή, οι άνθρωποι ένιωθαν άνετα να κάθονται δίπλα μου και να μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Ήταν σαν να έβρισκαν ένα ασφαλές μέρος για να ανοίξουν την καρδιά τους.
Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα δώρο – η ικανότητα να ακούω πραγματικά. Όχι απλώς με τα αυτιά, αλλά με την καρδιά.
Θυμάμαι μια γυναίκα που ήρθε σε μένα σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής της. Ήταν μπερδεμένη, κουρασμένη και ένιωθε ότι είχε χάσει τον εαυτό της. Μέσα από τις συνεδρίες μας, άρχισε να ξαναβρίσκει τη χαρά της, να νιώθει δυνατή και να παίρνει αποφάσεις που την έκαναν να νιώθει ολοκληρωμένη.
Όταν στο τέλος μου είπε: "Κατάλαβα γιατί κάνω αυτό που κάνω".
Αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενη στη δουλειά μου είναι οι στιγμές που βλέπω τη μεταμόρφωση στους ανθρώπους. Είναι εκείνο το βλέμμα όταν κάποιος συνειδητοποιεί ότι δεν είναι οι φόβοι του, οι περιοριστικές του πεποιθήσεις ή τα εμπόδια που νόμιζε ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι φως.
